(On)dankbaar 🤔

Een paar weken geleden schoot dit ineens door mijn hoofd en alsof het zo moest zijn, komt ie vandaag ineens weer in mij op. Wel door een opmerking van een vriend. Hij zei letterlijk: ”Als ik iets nieuws heb, kan ik daar heel lang blij van zijn maar als mijn dochter iets nieuws krijgt, heeft ze dat totaal niet”. In mijn hoofd komen dan direct allemaal vragen op (zegt ze dat ze niet blij/ dankbaar is of interpreteer jij dat zo? Heeft ze wel de ruimte in haar hoofd om blij te zijn? Heeft ze een reden om er blij mee te zijn?) Het is zo logisch iemands reactie aan de maatstaaf van dankbaarheid te leggen maar o zo gevaarlijk om dat dan vervolgens voor waarheid aan te nemen. Wat maakte dat ik een paar weken geleden dacht aan (on)dankbaar? Voor wie mij een beetje kent, weet dat ik graag dingen in huis verander en daar heel lang over kan fantaseren totdat ik het juiste plaatje in mijn hoofd heb. Nu was ik aan het bedenken wat er in de tv-hoek anders moest, welke speakers ik wilde hebben (welk merk dan hé) en wat er nog ontbrak in mijn kledingkast (naar mijn idee). Met mijn volledige aandacht en voldoende tijd heb ik mij op de bank genesteld en ben ik mijn lijstje online gaan shoppen. Heerlijk vind ik dat. Van het echt op pad gaan om te winkelen kan ik overigens ook genieten maar goed daar gaat het nu even niet om. Het punt is dat ik na mijn bestelling heb afgerond, elke dag hoop dat het geleverd wordt. Even voor de duidelijkheid ik heb niet alles in 1x besteld dus meerdere avonden op die bank gezeten om het juiste in mijn winkelmandje te stoppen. Wat gebeurt er nu? Alles wordt op dezelfde dag geleverd! Alles waar ik naar uitkeek stond ineens voor mijn neus en dan tja dan gebeurt het. Vroeger zou ik alles vlug hebben uitgepakt en het moment van blij zijn maar kort per pakketje ervaren. Mijn reactie is dan oppervlakkig en dat komt niet omdat ik niet blij ben, heb er tenslotte naar uit gekeken, maar omdat het teveel in 1x is. Als meisje had ik daar al last van. Niet kunnen slapen van de spanning voor mijn verjaardag, Sinterklaas of kerst. Al stuiterend door het huis gaan de dagen voor de “grote” dag en dan op de dag zelf een nogal bedeesde reactie geven op elk cadeautje dat ik ontving. Wat heb ik daar een commentaar op gehad! En ik kon er niets aan doen! Het was gewoon te veel. Maanden zeurde ik om een andere kamer en toen ik die eenmaal had, je raad het al. Ik hoor mijn vader nog zeggen: ”Dat kennen we van je”. Maar ook als ik te druk in mijn hoofd ben, gespannen, gestrest of helemaal leeg, kan ik niet laten zien hoe blij of dankbaar ik ben. Inmiddels heb ik daar wat op gevonden. Ik zeg het gewoon op het moment dat iemand mij iets geeft en ik voel dat het voor mij “te veel” is of “op het verkeerde moment”. En tja die pakketjes die allemaal op 1 dag kwamen. Ik heb ze dicht gelaten. De volgende dag heb ik er 1 uitgepakt (mijn nieuwe kleding) en ervan genoten, setjes van gemaakt en in mijn kast gehangen. Ook de overige pakketjes heb ik pas uitgepakt op het moment dat ik er helemaal klaar voor was om te genieten!

Liefs Charlotte