Daaaaag Sinterklaasje….     (tip voor temperament volle kinderen)

Zwaai jij de Sint ook het liefst het land uit? Nu mijn eigen kinderen de leeftijd hebben waarop ze Sinterklaas vooral gezellig vinden, heb ik het een stuk rustiger in huis en doe ik geen vreugdedansje meer op 6 december. De vaak toch al temperament volle kinderen krijgen het dikwijls knap lastig door de komst van de goedheiligman, In mijn werk kom ik dat halverwege november al tegen. (Waarom komt die man eigenlijk 3 weken voor het grote feest al aan?) Kinderen stuiteren van hun stoel af, zijn moe omdat ze van de spanning niet kunnen slapen of wakker zijn geworden van een nat bed. Het hoort er blijkbaar allemaal bij deze tijdloze verschijnselen. Als ouder of wie dan ook die met jonge kinderen werkt, zwaai je de Sint dus met een grote glimlach en een zucht van opluchting uit.

Toen ik nog voor de klas stond, trok ik vaak mijn haren uit mijn hoofd wanneer ik weer 2 of meer kinderen huilend en boos voor me had staan en elkaar de schuld gaven van alle rottigheid en verdriet. Ook thuis trof ik dit soort taferelen vaker dan me lief was aan. Er geïrriteerd op reageren of net zo boos mee doen, leidde niet tot een oplossing. Het ging er alleen maar nog feller aan toe. Thuis dan hé. In de klas stuurde ik ieder kind gewoon naar zijn eigen tafel en konden ze het na schooltijd uitpraten. Niet dat dat de oplossing was want dat uitpraten ontvlamde dikwijls weer in het maken van verwijten naar elkaar. Daar je als moeder en juf toch opzoek gaat naar wat wel werkt, ben ik een aantal dingen gaan uitproberen. Alles wat geen succes had, laat ik voor wat het was. Graag deel ik met je wat wel werkt!

Olie op het vuur gooien werkt vooral niet dus is het noodzaak om de emoties de ruimte te geven en uithuilen en tieren niet tegen te gaan. Soms zat ik wel een half uur met mijn zoon op schoot omdat hij zo vreselijk veel verdriet had. Of stond ik 10 minuten te luisteren naar het onrecht wat hem was aangedaan zonder dat ik er een touw aan kon vastknopen. Eenmaal rustig geworden pakte ik een vel papier en begon ik vragen te stellen. Ik schets even een situatie waarin je kind helemaal overstuur thuis komt. Nadat hij of zij rustig is geworden, vraag je hoe het kind zich voelde toen de school uitging. Was het toen al overstuur dan ga je verder terug in de tijd tot het moment dat je kind zich kan herinneren dat het niet overstuur was. “Bij rekenen ging het goed maar toen liepen we naar gym en…”. Teken uit wat je kind vertelt. Hier hoef je geen goede tekenaar voor te zijn. Dit is al duidelijk:

 blij———lopen naar gym—— ik mocht voorop met Roos———Roos stopte telkens niet voordat we overstaken——– meester boos——— toen mochten we niet meer voorop lopen en werd ik boos op Roos.

Zo maak je een verhaallijn waarin precies te zien is op welk moment er iets getriggerd werd bij je kind waardoor het overstuur raakte. Je kind beleeft als het ware de situatie weer opnieuw en kan er door jouw “tekening” op terug kijken. Het cruciale punt is nu samen met je kind te gaan bedenken wat hij/zij had kunnen doen voordat de boosheid de regie overnam. Laat je kind met oplossingen komen. Doe zelf ook suggesties zodat je kind gaat leren denken in mogelijke manieren van reageren. Je zult merken dat op den duur je kind dit reflecteren zelf gaat toepassen. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen mijn zoon op een keer thuiskwam en zei:” Mam, ik heb nu maar tegen de meester gezegd dat ik apart wil zitten want anders was hij vast boos geworden omdat we zoveel aan het praten waren onder de les.” Tja toen was ik wel trots 

Fijne decembermaand,

Groetjes Charlotte